Tussen alle echte grote mensen spanning door - huurverlaging, vervolgens door boze verhuurder uit huis gekicked worden, advocaat in de hand nemen en rechtzaken die je om de oren vliegen - toch nog een momentje van positieve spanning. Ik ging namelijk eens serieus bieden op een weekendje weg op vakantieveilingen. Ik vond een mooi stekkie in Duitsland, waar het hoogste bod een uur geleden nog maar €12 was. Dus vol goede moed bood ik 13, en zette ik mijn wekker 5 minuten voor de sluitingstijd van de veiling.
Langzaam kwamen de euro's binnengestroomd, tot het hoogste bod 2 minuten voor sluiting om 17 euro stond. En toen begon voor mij het aftellen. En het refreshen van de pagina... De spanning steeg, en de fanatiekelingen zorgden ervoor dat het bod hetzelfde deed. Ik hield mijn bod van 30 euro klaar en mijn cursor op de 'bieden'-knop. Nog 30 seconden...
Ik hield het niet meer. Ik klikte op bieden, mijn hart klopte sneller dan normaal en er waren kriebels in mijn buik. Stress! Ik moest mijn bod nog bevestigen! Nog meer stress, want na bevestiging kwam ik op de homepage terecht en kon ik mijn weekendje niet meer vinden. En dus ramde ik erop los op mijn backspace knop, tot ik weer op de pagina terecht kwam. Nog 7 seconden... 6..5..4..3..2..1.. Gesloten! Ik klik nog een laatste keer op refresh en ja hoor...
Laatste bod: 56 euro door ene Frans. Alle adrenaline vloeit uit mij weg, dat was mijn momentje van spanning voor vandaag weer...
donderdag 3 december 2009
woensdag 4 november 2009
Nietsvermoedend wachten op een tram
Afgelopen vrijdag overkwam mij iets vreemds. Nou ja, vreemd is misschien niet het juiste woord, maar ik voelde me genaaid. Das een beter woord.
Nietsvermoedend stond ik bij de tramhalte te wachten op een tram, toen een mevrouwtje van middelbare leeftijd op mij afkwam. Met een grote glimlach op haar gezicht. Ze trok een boekje tevoorschijn en vroeg aan mij of ik iets te lezen wilde voor in de tram. "Hier heb je wat om te lezen in de tram, het is hééél interessant." Voor ik het wist had ik een boekje over depressie in mijn hand en was de mevrouw alweer door naar de volgende nietsvermoedende persoon.
Verbouwereerd bleef ik achter, met mijn nieuw verkregen boekje over depressie. Zo erg kon ik er niet uit gezien hebben. OK, het was ochtend, en meestal hou ik nooit zo van ochtenden (want ja, die zijn 's ochtends, wat betekend dat ik m'n bed uit moet komen en dat is mijn minst favoriete bezigheid), maar om nou een boekje over depressies in m'n handen te drukken... Ik voelde al dat er iets mis was, maar wist nog niet wat.
Bekomen van de schrik overwon mijn nieuwsgierigheid. En ik bladerde door het boekje. Wat in eerste instantie ook echt ging over depressie. Maar dan met een heleboel Jezus, Jozef, Maria, God en vagevuur ertussendoor. En in het midden van het boekje ging het eigenlijk alleen nog maar over het laatste... Het drong tot mij door dat er een minibijbel in het depressieboekje was gestopt, maar het begin en het einde van dit ding moest ik nog vinden. Tot ik mijn grip op het boekje wat verslapte, en er een tweede boekje uit schoof. Snel zocht ik de voorkant op, en ja hoor... De Jehova's hadden me te pakken gekregen.
Ik voelde me vies. En genaaid. En alsof ik nooit meer veilig zou zijn voor dit opdringerige volk. Ze worden steeds snediger. Wie weet waar ik ze volgende keer tegen kom. En wat ze dan aan me geven om me te overtuigen van hun geloof... Rillingen bekruipen me en snel loop ik naar de prullenbak waar beide boekjes hun nieuwe bestemming vinden.
Nietsvermoedend stond ik bij de tramhalte te wachten op een tram, toen een mevrouwtje van middelbare leeftijd op mij afkwam. Met een grote glimlach op haar gezicht. Ze trok een boekje tevoorschijn en vroeg aan mij of ik iets te lezen wilde voor in de tram. "Hier heb je wat om te lezen in de tram, het is hééél interessant." Voor ik het wist had ik een boekje over depressie in mijn hand en was de mevrouw alweer door naar de volgende nietsvermoedende persoon.
Verbouwereerd bleef ik achter, met mijn nieuw verkregen boekje over depressie. Zo erg kon ik er niet uit gezien hebben. OK, het was ochtend, en meestal hou ik nooit zo van ochtenden (want ja, die zijn 's ochtends, wat betekend dat ik m'n bed uit moet komen en dat is mijn minst favoriete bezigheid), maar om nou een boekje over depressies in m'n handen te drukken... Ik voelde al dat er iets mis was, maar wist nog niet wat.
Bekomen van de schrik overwon mijn nieuwsgierigheid. En ik bladerde door het boekje. Wat in eerste instantie ook echt ging over depressie. Maar dan met een heleboel Jezus, Jozef, Maria, God en vagevuur ertussendoor. En in het midden van het boekje ging het eigenlijk alleen nog maar over het laatste... Het drong tot mij door dat er een minibijbel in het depressieboekje was gestopt, maar het begin en het einde van dit ding moest ik nog vinden. Tot ik mijn grip op het boekje wat verslapte, en er een tweede boekje uit schoof. Snel zocht ik de voorkant op, en ja hoor... De Jehova's hadden me te pakken gekregen.
Ik voelde me vies. En genaaid. En alsof ik nooit meer veilig zou zijn voor dit opdringerige volk. Ze worden steeds snediger. Wie weet waar ik ze volgende keer tegen kom. En wat ze dan aan me geven om me te overtuigen van hun geloof... Rillingen bekruipen me en snel loop ik naar de prullenbak waar beide boekjes hun nieuwe bestemming vinden.
zaterdag 24 oktober 2009
Welkom in de testosteron tram
Net terug van de bioscoop, in Pathe de Kuip, Rotterdam. Samen met een vriendin schafte ik vorige week, na een flinke dosis engelengeduld, een Pathe abonnement aan. En daar moet je gebruik van maken. Mooi is dat toch, als het opeens niet meer uitmaakt welke film je gaat kijken in de bios, en je opeens Echte Lijsten met films hebt die je wilt zien. Nu, morgen, over twee maanden (als ze eindelijk uitkomen) en in de verre, verre toekomst. Maar aangezien we dus eerst alle films die nu draaien in rap tempo moeten gaan bekijken, gingen we naar Surrogates.
Best OK film, beetje gek af en toe alleen. Maar waarschijnlijk zijn de meeste films in de bioscoop 'best OK', gewoon door het hele bioscoopgevoel. Interessanter aan het hele Pathe verhaal, was de weg er naartoe... En OK, ook de weg terug.
Want, zo bleek, vanavond speelde Feyenoord een thuiswedstrijd, in de Kuip dus. Als twee nietsvermoedende vrouwtjes, zaten wij in de tram. Of meer, Vriendin zat, terwijl ik stond en over haar buurvrouw heen blèrde. Tot wij opeens opgeschrikt werden door een stel hooligans in spe, die zich met z'n allen bij een halte midden in Rotterdam hadden verzameld en op de ruiten van de tram stonden te bonken. Want deze testosteronbommen wilden graag mee met de tram. Een paar haltes verder was de tram volgepropt met uitbundige mannen, die hele Feyenoordvolksliederen begonnen te scanderen en de tram zo ongeveer afbraken. Verschrikt keken vriendin & ik elkaar aan, zoveel testosteron zijn we niet gewend in de tram. Terwijl we achter al dit manvolk aan de tram uitstapten, vroegen wij onszelf, weliswaar zeer vluchtig, af of we er op de terugweg ook last van zouden hebben. Maar onze angst overwon, en al snel waren we onze Kuip-buren vergeten.
...Tot we de bioscoop uitkwamen. En we gigantische massa's uit de Kuip zagen stromen. Die - natuurlijk - ook allemaal dezelfde tram in wilden. Gelukkig maakt de RET dit soort taferelen vaker mee, en was het OV dus goed geregeld. Om de twee minuten een nieuwe tram, die door de Men In Yellow Jackets vakkundig gevuld (waarbij rekening met ademruimte), verzegeld en op pad gestuurd werd. Even kreeg ik een visioen van een Japanner met witte handschoentjes, maar toen kwam mijn tram er al aan.
Snedig als we zijn, hadden Vriendin & ik al plaats genomen voor de vermoedelijke ingang van de tram, en ons plan slaagde. Er stonden dan wel wat mannen voor, maar de deur van de tram stopte op 1 meter afstand van ons. Een nieuw visioen dook op: al die keren dat ik al sinds 's middags op de stoep voor een concertzaal heb gelegen... De deur gaat open en iedereen wordt hysterisch. Je raakt delen van je kaartje, vriendinnen en waardigheid kwijt in het geduw en getrek, en opeens sta je binnen en is er een oase van rust. En jassen, die zo snel mogelijk in de garderobe moeten.
Van dit visioen ontbraken de gescheurde kaartjes (want in de drukte gingen we maar niet aan OV-chippen doen, toch geen idioot die gaat controleren. Jaja, wilde bui) en de jassen, maar het geduw en getrek was er wel. Ervaren als ik ben, krijste ik 'Zit Zit Zit Zit Zit', om aan Vriendin duidelijk te maken dat ze toch écht snel op de twee lege banken moest gaan zitten. Kennelijk had zij de oase van rust (zonder jassen) al ervaren terwijl ik nog in de hysterie zat, en werd ze herinnerd aan het verschrikkelijke moment door mijn gekrijs. Uiteindelijk mocht ik dan ook die rust ervaren. Op een bankje, victory!
Wel weer de hele weg een hoop testosteron om ons heen, maar dit keer niet zo uitbundig. Feyenoord zal dus vast niet verloren hebben, maar ik weet nog steeds niet wat ze dan precies gespeeld hebben... Niet dat mij dat wat uitmaakt, ik had in ieder geval toch een behoorlijk amusante avond.
Best OK film, beetje gek af en toe alleen. Maar waarschijnlijk zijn de meeste films in de bioscoop 'best OK', gewoon door het hele bioscoopgevoel. Interessanter aan het hele Pathe verhaal, was de weg er naartoe... En OK, ook de weg terug.
Want, zo bleek, vanavond speelde Feyenoord een thuiswedstrijd, in de Kuip dus. Als twee nietsvermoedende vrouwtjes, zaten wij in de tram. Of meer, Vriendin zat, terwijl ik stond en over haar buurvrouw heen blèrde. Tot wij opeens opgeschrikt werden door een stel hooligans in spe, die zich met z'n allen bij een halte midden in Rotterdam hadden verzameld en op de ruiten van de tram stonden te bonken. Want deze testosteronbommen wilden graag mee met de tram. Een paar haltes verder was de tram volgepropt met uitbundige mannen, die hele Feyenoordvolksliederen begonnen te scanderen en de tram zo ongeveer afbraken. Verschrikt keken vriendin & ik elkaar aan, zoveel testosteron zijn we niet gewend in de tram. Terwijl we achter al dit manvolk aan de tram uitstapten, vroegen wij onszelf, weliswaar zeer vluchtig, af of we er op de terugweg ook last van zouden hebben. Maar onze angst overwon, en al snel waren we onze Kuip-buren vergeten.
...Tot we de bioscoop uitkwamen. En we gigantische massa's uit de Kuip zagen stromen. Die - natuurlijk - ook allemaal dezelfde tram in wilden. Gelukkig maakt de RET dit soort taferelen vaker mee, en was het OV dus goed geregeld. Om de twee minuten een nieuwe tram, die door de Men In Yellow Jackets vakkundig gevuld (waarbij rekening met ademruimte), verzegeld en op pad gestuurd werd. Even kreeg ik een visioen van een Japanner met witte handschoentjes, maar toen kwam mijn tram er al aan.
Snedig als we zijn, hadden Vriendin & ik al plaats genomen voor de vermoedelijke ingang van de tram, en ons plan slaagde. Er stonden dan wel wat mannen voor, maar de deur van de tram stopte op 1 meter afstand van ons. Een nieuw visioen dook op: al die keren dat ik al sinds 's middags op de stoep voor een concertzaal heb gelegen... De deur gaat open en iedereen wordt hysterisch. Je raakt delen van je kaartje, vriendinnen en waardigheid kwijt in het geduw en getrek, en opeens sta je binnen en is er een oase van rust. En jassen, die zo snel mogelijk in de garderobe moeten.
Van dit visioen ontbraken de gescheurde kaartjes (want in de drukte gingen we maar niet aan OV-chippen doen, toch geen idioot die gaat controleren. Jaja, wilde bui) en de jassen, maar het geduw en getrek was er wel. Ervaren als ik ben, krijste ik 'Zit Zit Zit Zit Zit', om aan Vriendin duidelijk te maken dat ze toch écht snel op de twee lege banken moest gaan zitten. Kennelijk had zij de oase van rust (zonder jassen) al ervaren terwijl ik nog in de hysterie zat, en werd ze herinnerd aan het verschrikkelijke moment door mijn gekrijs. Uiteindelijk mocht ik dan ook die rust ervaren. Op een bankje, victory!
Wel weer de hele weg een hoop testosteron om ons heen, maar dit keer niet zo uitbundig. Feyenoord zal dus vast niet verloren hebben, maar ik weet nog steeds niet wat ze dan precies gespeeld hebben... Niet dat mij dat wat uitmaakt, ik had in ieder geval toch een behoorlijk amusante avond.
First message!
Goed, het moment is aangebroken. Ik wil al jaaaaaren een blog, maar telkens als ik 'm wil gaan maken heb ik totaal geen inspiratie voor tekst. Momenteel is de inspiratie er voor de eerste blogtekst, en dus vond ik dit het juiste moment voor een Echt & Eigen Blog. Geen idee dus of hier straks veel te lezen valt, of juist helemaal niks, maar dat zien we dan wel weer.
Komt al het eerste struikelblok, hoe gaan we de blog noemen? Totaal inspiratieloos staar ik naar het lege veldje. En als ik dan uiteindelijk iets invul, en doorklik naar de volgende stap, kom ik erachter dat ik verkeerd zit te denken. Want in de eerste stap moet je dus je eigen naam invullen. Stapje terug, naam invullen, stapje verder... Nieuw leeg veld. Waar wel de blogtitel moet. En al was de naam al verzonnen (opgedoken uit de duistere diepten van mijn hemisferen), bij zo'n nieuw veld ga je toch weer opnieuw nadenken.
Niet nadenken dus. Wel even googlen hoe ik er ooit (in die duistere diepten) nou op kwam. Thin in Altitude. Zal iets met dunne lucht op bergen te maken hebben. Maar voor mij betekent het gewoon dat ik niet zo 'dik' ben in de hoogte... met mijn 1,60... (ja, dat is afgelopen donderdag bij mijn fittest op de sportschool nog vastgesteld. Jammer genoeg ging ik er al bijna heel mn leven vanuit dat ik toch 3 cm langer was). Op google zijn er gelukkig maar 3 resultaten. Wat betekend dat ik óf heel origineel ben, óf iets heel wazigs uit loop te kramen. Hoe dan ook een mooi begin...
Komt al het eerste struikelblok, hoe gaan we de blog noemen? Totaal inspiratieloos staar ik naar het lege veldje. En als ik dan uiteindelijk iets invul, en doorklik naar de volgende stap, kom ik erachter dat ik verkeerd zit te denken. Want in de eerste stap moet je dus je eigen naam invullen. Stapje terug, naam invullen, stapje verder... Nieuw leeg veld. Waar wel de blogtitel moet. En al was de naam al verzonnen (opgedoken uit de duistere diepten van mijn hemisferen), bij zo'n nieuw veld ga je toch weer opnieuw nadenken.
Niet nadenken dus. Wel even googlen hoe ik er ooit (in die duistere diepten) nou op kwam. Thin in Altitude. Zal iets met dunne lucht op bergen te maken hebben. Maar voor mij betekent het gewoon dat ik niet zo 'dik' ben in de hoogte... met mijn 1,60... (ja, dat is afgelopen donderdag bij mijn fittest op de sportschool nog vastgesteld. Jammer genoeg ging ik er al bijna heel mn leven vanuit dat ik toch 3 cm langer was). Op google zijn er gelukkig maar 3 resultaten. Wat betekend dat ik óf heel origineel ben, óf iets heel wazigs uit loop te kramen. Hoe dan ook een mooi begin...
Abonneren op:
Posts (Atom)