Nietsvermoedend wachten op een tram

Afgelopen vrijdag overkwam mij iets vreemds. Nou ja, vreemd is misschien niet het juiste woord, maar ik voelde me genaaid. Das een beter woord.

Nietsvermoedend stond ik bij de tramhalte te wachten op een tram, toen een mevrouwtje van middelbare leeftijd op mij afkwam. Met een grote glimlach op haar gezicht. Ze trok een boekje tevoorschijn en vroeg aan mij of ik iets te lezen wilde voor in de tram. "Hier heb je wat om te lezen in de tram, het is hééél interessant." Voor ik het wist had ik een boekje over depressie in mijn hand en was de mevrouw alweer door naar de volgende nietsvermoedende persoon.

Verbouwereerd bleef ik achter, met mijn nieuw verkregen boekje over depressie. Zo erg kon ik er niet uit gezien hebben. OK, het was ochtend, en meestal hou ik nooit zo van ochtenden (want ja, die zijn 's ochtends, wat betekend dat ik m'n bed uit moet komen en dat is mijn minst favoriete bezigheid), maar om nou een boekje over depressies in m'n handen te drukken... Ik voelde al dat er iets mis was, maar wist nog niet wat.

Bekomen van de schrik overwon mijn nieuwsgierigheid. En ik bladerde door het boekje. Wat in eerste instantie ook echt ging over depressie. Maar dan met een heleboel Jezus, Jozef, Maria, God en vagevuur ertussendoor. En in het midden van het boekje ging het eigenlijk alleen nog maar over het laatste... Het drong tot mij door dat er een minibijbel in het depressieboekje was gestopt, maar het begin en het einde van dit ding moest ik nog vinden. Tot ik mijn grip op het boekje wat verslapte, en er een tweede boekje uit schoof. Snel zocht ik de voorkant op, en ja hoor... De Jehova's hadden me te pakken gekregen.

Ik voelde me vies. En genaaid. En alsof ik nooit meer veilig zou zijn voor dit opdringerige volk. Ze worden steeds snediger. Wie weet waar ik ze volgende keer tegen kom. En wat ze dan aan me geven om me te overtuigen van hun geloof... Rillingen bekruipen me en snel loop ik naar de prullenbak waar beide boekjes hun nieuwe bestemming vinden.