Welkom in de testosteron tram

Net terug van de bioscoop, in Pathe de Kuip, Rotterdam. Samen met een vriendin schafte ik vorige week, na een flinke dosis engelengeduld, een Pathe abonnement aan. En daar moet je gebruik van maken. Mooi is dat toch, als het opeens niet meer uitmaakt welke film je gaat kijken in de bios, en je opeens Echte Lijsten met films hebt die je wilt zien. Nu, morgen, over twee maanden (als ze eindelijk uitkomen) en in de verre, verre toekomst. Maar aangezien we dus eerst alle films die nu draaien in rap tempo moeten gaan bekijken, gingen we naar Surrogates.

Best OK film, beetje gek af en toe alleen. Maar waarschijnlijk zijn de meeste films in de bioscoop 'best OK', gewoon door het hele bioscoopgevoel. Interessanter aan het hele Pathe verhaal, was de weg er naartoe... En OK, ook de weg terug.

Want, zo bleek, vanavond speelde Feyenoord een thuiswedstrijd, in de Kuip dus. Als twee nietsvermoedende vrouwtjes, zaten wij in de tram. Of meer, Vriendin zat, terwijl ik stond en over haar buurvrouw heen blèrde. Tot wij opeens opgeschrikt werden door een stel hooligans in spe, die zich met z'n allen bij een halte midden in Rotterdam hadden verzameld en op de ruiten van de tram stonden te bonken. Want deze testosteronbommen wilden graag mee met de tram. Een paar haltes verder was de tram volgepropt met uitbundige mannen, die hele Feyenoordvolksliederen begonnen te scanderen en de tram zo ongeveer afbraken. Verschrikt keken vriendin & ik elkaar aan, zoveel testosteron zijn we niet gewend in de tram. Terwijl we achter al dit manvolk aan de tram uitstapten, vroegen wij onszelf, weliswaar zeer vluchtig, af of we er op de terugweg ook last van zouden hebben. Maar onze angst overwon, en al snel waren we onze Kuip-buren vergeten.

...Tot we de bioscoop uitkwamen. En we gigantische massa's uit de Kuip zagen stromen. Die - natuurlijk - ook allemaal dezelfde tram in wilden. Gelukkig maakt de RET dit soort taferelen vaker mee, en was het OV dus goed geregeld. Om de twee minuten een nieuwe tram, die door de Men In Yellow Jackets vakkundig gevuld (waarbij rekening met ademruimte), verzegeld en op pad gestuurd werd. Even kreeg ik een visioen van een Japanner met witte handschoentjes, maar toen kwam mijn tram er al aan.

Snedig als we zijn, hadden Vriendin & ik al plaats genomen voor de vermoedelijke ingang van de tram, en ons plan slaagde. Er stonden dan wel wat mannen voor, maar de deur van de tram stopte op 1 meter afstand van ons. Een nieuw visioen dook op: al die keren dat ik al sinds 's middags op de stoep voor een concertzaal heb gelegen... De deur gaat open en iedereen wordt hysterisch. Je raakt delen van je kaartje, vriendinnen en waardigheid kwijt in het geduw en getrek, en opeens sta je binnen en is er een oase van rust. En jassen, die zo snel mogelijk in de garderobe moeten.

Van dit visioen ontbraken de gescheurde kaartjes (want in de drukte gingen we maar niet aan OV-chippen doen, toch geen idioot die gaat controleren. Jaja, wilde bui) en de jassen, maar het geduw en getrek was er wel. Ervaren als ik ben, krijste ik 'Zit Zit Zit Zit Zit', om aan Vriendin duidelijk te maken dat ze toch écht snel op de twee lege banken moest gaan zitten. Kennelijk had zij de oase van rust (zonder jassen) al ervaren terwijl ik nog in de hysterie zat, en werd ze herinnerd aan het verschrikkelijke moment door mijn gekrijs. Uiteindelijk mocht ik dan ook die rust ervaren. Op een bankje, victory!

Wel weer de hele weg een hoop testosteron om ons heen, maar dit keer niet zo uitbundig. Feyenoord zal dus vast niet verloren hebben, maar ik weet nog steeds niet wat ze dan precies gespeeld hebben... Niet dat mij dat wat uitmaakt, ik had in ieder geval toch een behoorlijk amusante avond.