Australië

Goed. Hier ben ik dus al HEEEEL LANG niet meer geweest! Ondanks dat is er een hoop gebeurt, ik ben wederom verhuisd (6e keer in drie jaar), naar het prachtige Voorburg dit keer, werd werkeloos (niet mijn schuld ;)), ging een paar keer op vakantie,genoot van een Nederlandse hittegolf op het strand, en werd tandartsassistente zodat ik rustig kan zoeken naar werk dat wel in mijn straatje past. En ik ging naar Australië op vakantie! Waar ik nu nog steeds ben. Vier dagen geleden kwam ik aan, en omdat ik deze blog toch al had, besloot ik om ‘m maar eens te gaan gebruiken om m’n verhalen bij te houden. Zodat jullie in het herfstige Nederland allemaal mee kunnen genieten. En hopelijk krijg ik dan ook de smaak te pakken om mijn blog wat beter bij te gaan houden in de toekomst ;)

Dus: Australië! Ik ben hier nog maar 4 dagen, maar geloof mij, dit gaat een lang verhaal worden :) Ik zal proberen het bij hoogtepunten te houden, al ben ik daar nooit zo goed in…

In het kort ons plan: Monique –een vriendin van mij voor degenen die geen idee hebben- was al een half jaar onderzoek aan het doen in Australië. Aan het eind van haar onderzoek, had ze nog een maand ingepland om te reizen, en aangezien ik heb besloten dat ik elk jaar een ander continent wil bezoeken, ging ik haar daarbij vergezellen. Mijn eerste week in Aussie moet ik alleen doorbrengen, omdat Monique dan nog aan het werk is, maar daarna pakken we een vliegtuig naar Melbourne. In Melbourne huren we een autootje, waarmee we de Great Ocean Road rijden. Daarna vliegen we naar Alice Springs, waar we een ‘rocks tour’ doen die drie dagen duurt en waarbij je dus de belangrijkste outback-dingen bezoekt, zoals Ayers Rock. Daarna vliegen we naar Cairns, waar we ook een auto (een stationwagon om precies te zijn) huren, waarmee we naar Brisbane rijden. Onderweg bezoeken we alles wat we kunnen vinden, waaronder the Great Barrier Reef en the Withsunday Islands. Tenslotte vliegen we van Brisbane terug naar Sydney, waar Mow nog even afscheid kan nemen van haar familie, we grootse inkopen doen en vooral veel gaan eten ;)

En afgelopen dinsdagavond was het zover! Na een drukke week (je bent werkeloos of je bent het niet..) was ik uiteindelijk helemaal ingepakt - en nog licht ook, de weegschaal op het vliegveld gaf 13,5 kilo aan. Zie je, wij vrouwen kunnen het wel, we willen het alleen niet!- en werd ik door mijn vader & Roland op Brussels Airport gedropt. Mijn vader had ’s middags voor een lekker warm maaltje gezorgd, en aangezien ik om 6u op het vliegveld was maar pas om 11 uur vloog, had ik zelf nog een salade meegenomen. Ik zat net in het eerste vliegtuig en kreeg, jaja, nog een volledige avondmaaltijd. Ik ging er vanuit dat het vliegtuig mij alvast wilde voorbereiden op Australië-tijd of zoiets, dus ik at braaf mijn bordje leeg. Ik zat trouwens naast een hele aardige Belgische dierenarts, dat viel al mee. Op Abu Dhabi (waar de airco zo hoog staat dat ik het bijna niet meer na kon vertellen, terwijl het buiten 27 graden was, om 6u ’s ochtends) stapte ik over. Ik zat in het vliegtuig, er kwam eten en ja hoor: het was wederom een compleet diner. Dit keer besloot ik te skippen, keek wat films en nam uiteindelijk een slaappil. De tweede vlucht duurde 16u, in totaal was ik meer dan 24u onderweg, maar achteraf viel het wel mee. Op Sydney ging alles heel soepeltjes. Ik had mezelf al helemaal bang gemaakt door ‘Airport’ of een dergelijk programma te kijken, en verwachtte dus mijn hele backpack binnenstebuiten te mogen keren, maar nadat een mevrouwtje in de bagagehal mijn ‘ik-heb-aarde-aan-mijn-schoenen-en-ik-importeer-voedsel’ papiertje had gestempeld (zonder de aarde of het voedsel in kwestie te bekijken), mocht ik door ‘de gele deur’ en was ik vrij! Ik pakte een trein en werd door Arthur (de oom van Monique) opgepikt bij het station. Al met al een zeer soepele reis.

Nadat ik een beetje uitgepakt was en een kopje thee had gedronken met Arthur, moest ik toch echt even gaan liggen. 4u Later werd ik wakker, en had ik zonder het te weten mijn jetlag alleen maar erger gemaakt. Die nacht sliep ik namelijk van 12 tot 3, en lag vervolgens wakker. Wat als voordeel had dat ik met Monique kon ontbijten. Ik ging weer naar bed, sliep een paar uurtjes, en ging daarna Sydney in. Mow zou mij die avond oppikken in Paramatta (suburb van Sydney), en van daaruit zouden we naar haar andere oom en tante, Don & Gail, rijden, want die namen ons mee waterskiën de volgende dag. In Sydney volgde ik de walking tour uit mijn nu al zeer geliefde Lonely Planet. De tour startte in Hyde Park, ging langst (en in mijn geval dóór) de botanische tuin naar the Opera House, via Circular Quay (de haven van de ferries) naar een of ander uitkijkpunt, maar omdat ik de ferry van 3 uur richting Paramatta wilde halen heb ik dit niet meer gezien. Tijdens de tour kreeg ik eindelijk het gevoel dat ik op vakantie was, en toen ik the Opera House zag voelde ik me ook echt in Sydney. Heb de hele dag rondgelopen met een grote glimlach op m’n gezicht.








De ferry naar Paramatta ging jammer genoeg niet helemaal tot Paramatta, halverwege moesten we overstappen op een bus. In Paramatta zocht ik mijn weg naar ‘the mall’, aangezien Mow nog wel even aan het werk zou zijn. ‘The mall’ was werkelijk gigantisch, maar ik was te moe en hongerig om zin te hebben om te shoppen. Of eerder, zin te hebben om kleding te passen. Toen Monique uiteindelijk belde om te melden dat ze onderweg was, gingen de winkels net sluiten en was ik kapot. We vonden elkaar vreemd genoeg heel makkelijk (rekening houdende met dat ‘the mall’ 6 verdiepingen telde en je nooit door hebt op welke verdieping je nou eigenlijk zit!) en gingen op weg naar Don & Gail. Daar aangekomen gingen we al snel naar bed, omdat we de volgende dag om 6u op moesten om om 7u richting het meer waar we zouden gaan waterskiën te kunnen rijden. Dus ik lag in bed. En staarde naar het plafond. En was opeens niet moe meer. En viel om kwart voor 6 in slaap… Zucht.




De rit naar het meer duurde zo’n 3,5 uur, en eenmaal daar waren we (ik, Monique en Stacy, het nichtje van Monique) uitgehongerd. De mannen (Don & Andrew, Mow’s neef) vonden dat natuurlijk niet kunnen en begonnen twee ‘donuts’ aan de boot vast te maken. Na wat soepstengels en een zakje chips was het tijd om de donuts te beklimmen. Nou moet je weten dat het warm zou zijn. Zóu, want dat was het niet: volgens de auto was het 13 graden. En het water was nog veel kouder, of zo voelde het toch! We hadden dus ook allemaal niet zoveel zin om erin te springen, maar gelukkig bestaat er zoiets als adrenaline. Want als je je uit alle macht vastklampt aan een opgeblazen ronde matras die alle kanten uit zwiept, heb je geen tijd om na te denken over hoe koud het water is. Dat komt pas als je weer op de kant staat, je voeten en handen niet meer voelt en op de een of andere manier niet kunt stoppen met rillen. Maar de donuts waren fantastisch, ik heb me kapot gelachen.




Na de woeste rit aten we lunch, en probeerden we warm te worden in het zonnetje. Jammer van de koude wind die maar niet wilde gaan liggen. Uiteindelijk had ik het nog steeds koud toen werd besloten een kneeboard aan de boot te hangen. Kon me niet voorstellen dat ik dat water nog in zou gaan, maar voor ik het wist zat ik aan een kneeboard vastgebonden en werd ik het meer rondgetrokken. Het was niet zo moeilijk als het leek, en vooral erg leuk! De zon verdween toen al bijna achter de bergen, dus Monique en ik mochten nog snel even een poging wagen op de waterskies.



Mow had dit al eens eerder geprobeerd, maar toen was het haar niet gelukt om rechtop te staan. Dit keer stond ze bij haar eerste poging, en nog lang ook. ‘She makes it look easy’ was het commentaar van Andrew, maar haar pogingen daarna waren wat minder succesvol. Ik had dus geen idee waar ik aan begon, en mijn instructies waren: zorg dat de waterskies uit het watersteken, trek je knieën op en ga staan als de boot trekt. OK…? Ten eerste ben ik maar klein, dus die ski’s zijn gigantisch voor mij. Ten tweede: de ski’s drijven, wat betekend dat die (en ik) alle kanten op gaan als ik ermee in het water lig. Ten derde is het de bedoeling dat je de touwen van de hendels aan de buitenkant van je ski’s legt. En ik ben dus klein, dus ik kan niet eens bij de bovenkant van de dingen als ik in het water lig, en krijg die touwen er dus niet overheen. Ten vierde is het nog niet zo makkelijk om je knieën op te trekken als je een bewegingloos wetsuit aan hebt. En ten slotte moeten je ski’s netjes recht uit het water steken voordat de boot gaat trekken, en ik heb ze dus niet onder controle.

Na een lang gevecht was ik er klaar voor. De boot schoot weg en… IK STOND! Bizar gewoon. En toen viel ik weer, want ik heb, zoals ik al zei, geen controle over die dingen ;) Ook de tweede keer stond ik op, en moest ik weer loslaten. Mijn pogingen daarna mislukten en ik gaf op. Het was gewoon té koud, ik moest warmte. ‘Think warm thoughts’ –ons motto van de dag – was niet genoeg meer, dus we trokken snel onze wetsuits uit, laadden de boot in en gingen terug naar de camping waar we de auto hadden geparkeerd, om ons om te kleden in een toiletblok. Eindelijk weer warm begonnen we aan de 3,5u durende rit terug. Toen we net op weg waren zag ik mijn eerste kangoeroes, dus Don stopte zodat Mow & ik foto’s konden maken. Voorzichtig kropen we, al foto’s makend, langzaam naar ze toe. Ze waren totaal niet schuw, en ik kon rustig foto’s maken van één van de kangoeroes die netjes voor mij bleef poseren. Op een gegeven moment was ie het zat, hopte een stukje weg en keek om om te zien of ik er nog steeds was. Toen ik er inderdaad nog bleek te zijn, schudde ie z’n hoofd. ‘Trieste buitenlander’ moet-ie gedacht hebben, waarna hij (of zij) en z’n metgezellen er vandoor gingen. We stapten weer in de auto en kwamen langs nog meer kangoeroes en een wombat, die voor ik ‘m kon zien de bosjes in dook.



De rit duurde lang, en ik had besloten dat ik écht écht de hele dag niet ging slapen dit keer, zodat ik ’s nachts wel goed zou slapen en dan hopelijk meteen het ritme te pakken zou hebben. Dus ik bleef wakker. Het was zwaar en tegen het einde van de rit zat ik toch echt te knikkebollen, maar we waren er. Mow en ik pakten onze spullen en reden door naar het huis van Arthur en Leny. Onderweg kwamen we nog terecht tussen supporters van een of ander footballteam (sorry mensen, ik weet niet welk team, dat is niet aan mij besteedt) die woest met vlaggen en sjaals naar ons wapperden, maar we besloten het maar te negeren. Deed me denken aan de oranjegekte tijdens het WK :)

Aangekomen bij Arthur en Leny mocht ik nu ook Leny ontmoeten. Donderdag was zij namelijk nog niet thuis toen ik al naar bed ging. We keken wat tv en praatten nog wat, waarna we naar bed gingen. En ja! Ik sliep! En ik werd wakker… En ik sliep weer in! Ik versloeg de jetlag! …en sliep tot 12 uur ’s middags (weet niet of dat nou zo goed is). Mow plukte me uit bed, we regelden een hostel voor Melbourne en een Blue Mountains-tour voor mij, en vertrokken naar Cronulla. Een wijk (denk ik) aan het strand. We keken wat rond in de winkels, aten lunch en keken naar het strand. Omdat er een koude wind was, zijn er er niet op geweest ;) Daarna reden we naar Miranda, waar ik mijn tweede mall bezocht en daarna gingen we nog naar de supermarkt, voor de noodzakelijke inkopen: shampoo, een jerrycan zonnebrandcrème en de sterkste anti-mug die we konden vinden. Daarna naar huis, waar we een lekkere maaltijd voorgeschoteld kregen door Arthur en verder op de bank hingen. En nu, na twee uur typen (o_O) zal ik jullie niet verder lastig vallen, en ga ik proberen of ik ook vannacht weer goed kan slapen.

Sweet dreams!